Bu hafta, İngiltere’de zor zamanlar geçiren bazı ücretli olmayan bakıcılarla konuştuk ve zaman zaman fiziksel, duygusal ve mali zorlukları hakkında yürek parçalayıcı hikayeler duyduk.
Serimizin son bölümünde, kızı, oğlu ve eşine bakım veren bir kadın, yardım konusunda hükümetin “daha geniş resme bakması” gerektiğini söylüyor ve bir ara “yalnız bir iş” olduğunu ve sıklıkla “hor görüldüğünü” hissettiğini belirtiyor.
Suzanne Buckner, ücretli bakıcı, dediğine göre kızı ve eşi üzerine bakım veriyor, ancak aslında hiçbir şekilde ödeme alamıyor.
Kızı Lottie, 2010 yılında nadir bir çocuk kanseri olan nöroblastom teşhisi konulduğunda üç yaşındaydı. Tedavisi zorlu bir süreçten geçti ve karaciğerinde üç iyi huylu tümörün yanı sıra otoimmün tip 1, tip 2 ve tip 3 diyabet ve ağrısız dalağın gelişmesi gibi birçok sağlık problemi yaşadı. 17 yaşında olan Charlotte, aynı zamanda işitme engellidir ve disklerin vertebra içine büyümesi nedeniyle ciddi sırt sorunlarına sahiptir.
Suzanne, aylık yaklaşık 972 pound olan evrensel krediyi alıyor ancak bakıcı ödeneği düşüldükten sonra kalana ulaşıyor. Earnings limit olan haftalık 139 pound, onun gibi bakıcıların “yine de ödem alamadığı” bir tuzakta sıkıştığını söylüyor ve bu durumun yardım parasını kaybetme korkusu nedeniyle limitin üzerinde kazanç elde edemeyeceği anlamına geldiğini belirtiyor.
Suzanne, şu anda aile üyelerine bakıcı olarak çalıştığı için zaman zaman telekom düzenleme danışmanlığı yapıyor ancak 9-5 işini sürdürmek “çoğu bakıcı için mümkün değil” diyor. Lottie’nin kanser olması hayatta ne kadar önemli olduğunu anlamasını sağladığını belirtiyor ve evin sıcak olması gerektiği için ısıtma maliyetlerinin arttığını söylüyor.
Suzanne, mali açıdan baskı altında olduğunu ve annesinin kendisine bıraktığı miras olmasaydı “yaşayamayacağını” söylüyor. Bakıcılar için kişisel bütçelerin verilmesi gerektiğini ve yardım etmek için ihtiyaçları olan destek ve yardımı seçmelerine izin verilmesi gerektiğini, böylece bakıcıların “hor görüldüğünü” düşündüğünde çok sinirlendiğini belirtiyor.
Carers UK’nin başkanı Helen Walker, ücretli bakımın desteklenmesinin devletin çıkarına olduğunu belirtiyor ve eğer bir bakıcı yorulursa, devletin ikisine bakmak zorunda kalacağını söylüyor. Ayrıca, bakım alanlarının güvenli ve iyi bakılabilmesi için sosyal hizmetlere gerçek yatırım yapılması gerektiğinin altını çiziyor.
Suzanne, kızının mücadelelerinden bahsederken “nasıl başa çıktığını” bilmediğini ve onu “bir ilham kaynağı” olarak gördüğünü söylüyor. Sürekli testlere tabi tutulmasına rağmen hepsine tolerans gösterdiğini ve bazen onu izlerken “nasıl başa çıkabildiğini” düşündüğünü belirtiyor.
